Nog steeds die luchten

Nog steeds die luchten

Nog steeds die luchten, schaduwen van wolken
wegvluchtend op windrimpels in de rivier

Het landschap onherkenbaar veranderd
zeggen wij die nu leven, nu zien

Er is een wereld, diep beneden, hoog boven ons
die wij hier alleen vermoeden kunnen

Het moment na de laatste toon
voor de eerste herinnering: een ruimte
die bij iedere ontdekking verder uitdijt

De trein ratelt over de brug
ik kijk naar beneden, naar
een visser die even iets uit de diepte tilt.

J Bernlef, uit: ‘Achter de rug‘, 1997

Vanaf het begin ben ik bij Vive betrokken. Tijd voor een break. Mijn eerste column cycles met als rode draad de tijd is tot een eindpunt gekomen. Deze tijd is een transitie naar een nieuwe serie columns. Ondertussen deel ik poëtica, proza en teksten die me inspireren.

© Gerome, 1 november 2019

Noten

Bernlef (pseudoniem voor Hendrik Jan Marsman, Sint Pancras, 14 januari 1937 – Amsterdam, 29 oktober 2012) was een Nederlands schrijver, dichter en vertaler. Vanaf 2002 publiceerde hij onder het pseudoniem Bernlef (zonder de initiaal J.), soms als Henk Bernlef (hij heeft eerder vertalingen gemaakt als Jan Bernlef). Bernlef bezocht de HBS in Haarlem en studeerde daarna enige tijd politieke en sociale wetenschappen. Hij debuteerde in 1959 onder het pseudoniem J. Bernlef als dichter met Kokkels, en in hetzelfde jaar als prozaïst met Stenen spoelen. Voor Kokkels ontving hij in november 1959 de Reina Prinsen Geerligsprijs.

Tip:

Geef een reactie op deze column, helemaal onderaan deze pagina.

En onder de column kun je via ‘View all posts’ toegang krijgen tot alle columns van deze auteur.