De dood en negen jaar later. Negen jaar voorbij. Mijn zoon. De onbegrijpelijke logica van de aanwezigheid van iets wat ik kwijt ben. Verloren ben, jaren geleden. Hoe kan verlies aanwezig zijn? Wat is het, wat weg is, wat is het weg zijn als het er is?
Als de gedachten stoppen, keert de rust terug. De leegte, de stilte. Dat wat zacht is buiten alles om wat ik begrijp. Dan nog maar een poging in de ruimte tussen de woorden. De eindeloze ruimte tussen de woorden, tussen de regels.
Bart
jij, mijn zoon,
ultieme doe het zelver
jouw eigen dood
maakt mij stil
en definitief bescheiden
met de tijd
het zou oplossen
met minder liefde
met de tijd
maar minder liefde
is er niet
mijn lijf
mijn zijn
níets lost op
nog één keer:
wat is verlies
als het er altijd is?
© Dirk Oegema, 11 januari 2020
Nog geen reacties.