Het sterft hier van de vogeltjes. Boven mij zingt een puttertje. Hier in het paradijs waar we tijdelijk zijn toegelaten, ergens aan het begin van de route du soleil, en dan een half uurtje naar links de heuvels in. Het is groen en stil. Stil, zo noemen we dat als we de vogeltjes horen aan alle kanten. Het zingt, kwettert, scheert langs, zwiert hoog, en hipt en pikt. Er zijn hier zelfs een paar honderd roeken die ’s avonds groepsactiviteiten organiseren, soms recht boven ons. We hebben geluk, de camping is nog niet klaar, daarom staan we hier alleen. Alleen voor één keer.
Dat scheren en zwieren doen vooral de zwaluwen. De huiszwaluwen zitten ’s nachts vlak onder de overstekende dakgoot van het landhuis, rustend in het vertrouwen van de kleefkracht van wat opgedroogde modder. De boerenzwaluwen vliegen gewoon in en uit door elk raam en elke deur die open staat, nestelen waar niet gewoond wordt. In de schuren dus.
Voor het eerst in jaren ben een zomer niet op het Wad. Maar bij aankomst hier land ik in precies hetzelfde: de rust midden in het midden van al de beweging. Verbaasd kijk ik om me heen, in de verte, bij aankomst. Hoe stil iets is. Hier.
de bomen
het zijn
het bewegen
van niets
groen
is hier
alles
© Dirk Oegema, 1 augustus 2020
Samenvatting foto:
Voor het eerst in jaren ben een zomer niet op het Wad. Maar bij aankomst hier land ik in precies hetzelfde: de rust midden in het midden van al de beweging.
Nog geen reacties.