Auteur Archief | Dirk Oegema

Voel me licht bij jouw probleem. Niet omdat het eigenlijk niet belangrijk is. Of eigenlijk nergens over gaat. Nee, het raakt me vanwege de diepte.

Ver voorbij het verstand begint de wereld. En het leven, tot en met plantjes, bomen, beestjes, dieren. Inclusief jij, ik en de anderen. Best eng, leven. Niets gaat zo dood als dit leven. Altijd, overal. Elk leven precies één keer.

Zo vreemd, hoe de schoonheid bij mij binnen komt. Gelijk met mijn adem. Die neemt. In die adem voel ik de ruimte uitdijen. Van binnen en van buiten. Hoe ik overal ben waar jij bent. Aantrekkingskracht. Pure kracht.

Ik ben een beetje mislukt als het gaat om regels. Of nog erger: een regelmatige herhaling van een regel.

Veel mensen zijn op het spirituele pad om op zichzelf te zijn. Om zichzelf te zijn. Liefst op de top van een berg. En alleen. Autonoom. Of, voorruit, alleen met God. Maar nog steeds alleen met God. Zoeken de kracht van autonoom zijn.

Dat omklappen is me vertrouwd, gebeurt op allerlei plekken. Dat verschil tussen dat ik het stuur in handen heb en dat plotseling ‘mijn’ auto zelf stuurt. Gisteravond ruim twee uur de liefde gevolgd. “Call me by your name” heette deze.