Waar ga ik hier over schrijven? Jij hebt geen idee. Ik ook niet. Writers block. Heb ’t schrijven een paar dagen uitgesteld, maar dat hielp ook niet echt. Dan maar een blinde start, in het hier en nu. Inkt die uitvloeit op papier, tekst die tevoorschijn komt vanonder de punt van mijn gele plastic balpen.
Auteur Archief | Dirk Oegema
Negen jaar later
De dood en negen jaar later. Negen jaar voorbij. Mijn zoon. De onbegrijpelijke logica van de aanwezigheid van iets wat ik kwijt ben. Verloren ben, jaren geleden. Hoe kan verlies aanwezig zijn?
Hoop en een heup
Hoop op… dat het beter gaat. Natuurlijk. Meer wordt. Hoger, dieper. Materieel tot en met spiritueel. Of, in the end, fysiek.
In de tijd vallen
Voor de verandering schijnt de zon. Buiten, in alle ruimte, in een blauwe lucht met donzige wolkjes. Voor even is het grote regenen gestopt. We kunnen het klimaat inmiddels veranderen, maar de timing van een en ander laat wat mij betreft nog te wensen over.
Vrij zijn
Vrij zijn. Wat wil je liever? Bijna een jaar geleden ben ik na een slopend proces gestopt met werken. De deur van mijn kooitje ging met een zwaai open.
Mijn bewustzijn is mijn fiets
Sorry dat ik zo binnenval. Met mijn hele hebben en houwen, ziel en zaligheid. Maar het is niet anders: Mijn bewustzijn is mijn fiets, verder heb ik niets. Ik schreef het in ergens in de vorige eeuw. En het is altijd blijven staan.
Leven als kunst
Ja, waar gaat het over? Het leven. Hoe doe je dat in het algemeen? En in het bijzonder als sterveling. Ik ben geboren om mijn best te doen. Dat heb ik dus gedaan. (meer…)
Zo maar, op het wad
Zomer. Juist. Daar ben ik. Met het bootje op Juist. Op is het goede woord, want we liggen er bovenop. Op de blubber. Prachtige modder. Superzachtvetsmeuig. Drie eenden buikschuiven er traag over heen. Trappen zich moeizaam vooruit. (meer…)
De vraag van het leven
Ik ben onthand. Ik hou erg van de waarheid, maar de laatste jaren schiet het niet op. Met het zoeken dan, bedoel ik. Het lijkt zelfs dat het zoeken wat ik dan nog doe ook minder oplevert. Om me heen gaat het zoeken onverminderd door. Ik kom net uit een massale meditatie retreat.
Wakker worden
Vrijdagochtend. Vroeg in nacht wakker schrikken. Dingen vallen, verderop in huis. Opstaan, je vrouw roepen en samen naar buiten. In pyama buiten. Binnen is verdwenen. Is niet meer. Er is geen binnen meer.
Recente reacties