Jij ligt voor (Dirk Oegema) “Jij ligt voor. Ver voor. Ik ben nog maar 64, jij 91. Hoe is dat? Zoveel dieper in de tijd, dichter bij de streep.“ “Ik voel geen verschil.” zegt mijn moeder. We zitten in haar keuken. Ik vraag nog maar een keer. “Straks ben ik 70, dan 80 en heel […]
Auteur Archief | Dirk Oegema
Diepte van niks
Het sterft hier van de vogeltjes. Boven mij zingt een puttertje. Hier in het paradijs waar we tijdelijk zijn toegelaten, ergens aan het begin van de route du soleil, en dan een half uurtje naar links de heuvels in. (meer…)
Aflopend Tij
Een vriendin belt. Beetje vanuit de afstand, zij is vooral de vriendin van mijn vrouw. En tegelijk slinkt de afstand met de jaren. Met regelmaat kijken we elkaar aan gedurende de laatste veertig rondjes rond de zon. Ze belt mij als haar voordeur niet meer open of dicht wil. Of als het toilet niet meer […]
Verdrietig
Verdrietig. Dat ben ik. Een beetje opgesloten in mijn eigen zijn. Non stop bij mezelf op bezoek. Waarom? Waarom is niet duidelijk. Ik ben op zoek naar de oorzaak. En de uitgang.
Landen in de crisis
Vanmiddag zijn we met de camper vertrokken uit Vorden, van het landgoed van de adel van Medler. De familie die de grond bezit. Tenminste, dat is is wat iedereen hier de laatste eeuwen zegt. Deze week barsten alle knoppen daar open, de kruinen van de bomen dekken elke dag een stukje meer de hemel af. […]
HET
Buiten bruist het groen de grond uit. Pure spiritualiteit: maanden roerloos in retraite, daar diep in het donker, verenigd met het duister van de aarde. En dan de sprint naar boven, vertrouwend op het licht der wereld. Juichend met wijd open armen richting de zon. En de zon gaat helemaal los boven deze orgie. Maar […]
Geen idee
Waar ga ik hier over schrijven? Jij hebt geen idee. Ik ook niet. Writers block. Heb ’t schrijven een paar dagen uitgesteld, maar dat hielp ook niet echt. Dan maar een blinde start, in het hier en nu. Inkt die uitvloeit op papier, tekst die tevoorschijn komt vanonder de punt van mijn gele plastic balpen.
Negen jaar later
De dood en negen jaar later. Negen jaar voorbij. Mijn zoon. De onbegrijpelijke logica van de aanwezigheid van iets wat ik kwijt ben. Verloren ben, jaren geleden. Hoe kan verlies aanwezig zijn?
Hoop en een heup
Hoop op… dat het beter gaat. Natuurlijk. Meer wordt. Hoger, dieper. Materieel tot en met spiritueel. Of, in the end, fysiek.
In de tijd vallen
Voor de verandering schijnt de zon. Buiten, in alle ruimte, in een blauwe lucht met donzige wolkjes. Voor even is het grote regenen gestopt. We kunnen het klimaat inmiddels veranderen, maar de timing van een en ander laat wat mij betreft nog te wensen over.
Recente reacties