Over leven en dood, daar zou ik het over moeten hebben in deze columns. Dat is mijn opdracht vanaf het eerste begin. Maar ondertussen gaat het stiekem over de liefde van mijn leven. Mijn leven van de liefde. Over wat ik niet weet. Niet zal weten, niet kan weten.
Auteur Archief | Dirk Oegema
Voorbij de drukte, de leegte (Dirk Oegema)
Het is nu saai, daar probeer ik het dus over te hebben. Hoe ik ook begeesterd raak over wat er achter me ligt, het blijft achter me liggen. Saai, dat is nu. Ik kijk uit over het Lauwersmeer. Zie het grauw van twee dagen regen en geen zon. Iemand probeert er nog leuk te zeilen, […]
De zwarte specht (Dirk Oegema)
We hebben elkaar lang aangekeken, de zwarte specht en ik. Onafgebroken aangekeken. Het contact voelde wat onhandig, ik keek door een veel te kleine verrekijker die acht keer vergroot. Hij deed het zoals altijd met z’n blote ogen. Ik had al een paar minuten staan kijken, naar boven, naar het gat in de stam van […]
Als amateur (Dirk Oegema)
Ik ben hier echt een amateur. En een liefhebber, of minnaar, om de twee oorspronkelijke betekenissen van het woord nog even terug te halen. Ik voel me geen levenskunstenaar. Mijn leven is niet mijn ultieme creatie. Het leven lijkt mij vaak een vorm te geven in plaats van dat ik het leven vorm geef. Dat […]
Buiten is de aarde (Dirk Oegema)
Binnen Netflix. De volgende aflevering. Met gegarandeerd meer. Een meer dat zich bij mij zoals gewoonlijk met geweld naar binnen wurmt. Mijn hoofd in. Buiten de nacht.
Wat is ruimte? (Dirk Oegema)
Alles is in de ruimte. Maar wat is ruimte? Ruimte is alles. En meer. Ruimte is leegte. Het heelal is begrensd. En toch is de omvang, de diepte ervan, voor ons niet te bevatten. De schok die mensen ervaren die de aarde verlaten, de ruimte recht aankijken, raken ze nooit meer kwijt.
Dood gewoon (Dirk Oegema)
Na tien jaar wordt dood gewoon. Nu, bijna precies tien jaar geleden, stapte mijn zoon uit dit leven. De bijzonderheid van dit verlies gaat dag voor dag, jaar voor jaar, met ups en downs over in gewoon. Maar wat is hier gewoon? (meer…)
Deze tango (Dirk Oegema)
Jij wilt lezen, daarom ben je hier. Ik schrijven, daarom ben jij hier. Dat klinkt gelijk al lekker arrogant. En we kunnen er wel om heen draaien, maar het is fysiek vastgelegd in ons ritueel op deze plek: ik ga voor, jij volgt in deze tango. Jij leest wat ik schrijf. Nietwaar? (meer…)
Voorbij leven en dood (Dirk Oegema)
Vier jaar schrijf ik hier nu over leven en dood. En nu stop ik. Voorlopig tenminste, want alles is tijdelijk. Fijn vond ik dat ik de dood niet kan begrijpen. (meer…)
Roos en de zeven hanen (Dirk Oegema)
Roos is jong en mooi, heel mooi. Een prachtig figuur, het leven spat ervan af. De laatste maand leeft deze roodharige schoonheid tussen zeven haantjes. Ook jong, maar al wel de borst vooruit. Roos doet elk moment haar best niet naar ze te kijken als ze in de buurt zijn, want ze zijn er niet […]
Recente reacties