Auteur Archief | Dirk Oegema

Dat is waar ik wakker word. Ik zie ineens wat ik nooit goed begrepen heb. Dat mijn hoofd en lijf soms buiten het bereik van mijn verstand zijn, vaak zelfs buiten het bereik van mijn bewustzijn. En dat het denken daarbij staat te kijken. De regie volledig kwijt is. En dat terwijl ik ervan uit […]

Ik weet natuurlijk best dat dingen soms beter worden. Maar als alles weer beter wordt, dan wordt het een beetje saai. En daar wil ik niet aan meedoen. Dat zou het einde zijn van alle humor. Het licht verandert daar, wordt zwakker, grijzer.

Voel me licht bij jouw probleem. Niet omdat het eigenlijk niet belangrijk is. Of eigenlijk nergens over gaat. Nee, het raakt me vanwege de diepte.

Ver voorbij het verstand begint de wereld. En het leven, tot en met plantjes, bomen, beestjes, dieren. Inclusief jij, ik en de anderen. Best eng, leven. Niets gaat zo dood als dit leven. Altijd, overal. Elk leven precies één keer.

Zo vreemd, hoe de schoonheid bij mij binnen komt. Gelijk met mijn adem. Die neemt. In die adem voel ik de ruimte uitdijen. Van binnen en van buiten. Hoe ik overal ben waar jij bent. Aantrekkingskracht. Pure kracht.

Ik ben een beetje mislukt als het gaat om regels. Of nog erger: een regelmatige herhaling van een regel.

Veel mensen zijn op het spirituele pad om op zichzelf te zijn. Om zichzelf te zijn. Liefst op de top van een berg. En alleen. Autonoom. Of, voorruit, alleen met God. Maar nog steeds alleen met God. Zoeken de kracht van autonoom zijn.