Hoop op… dat het beter gaat. Natuurlijk. Meer wordt. Hoger, dieper. Materieel tot en met spiritueel. Of, in the end, fysiek.
Auteur Archief | Dirk Oegema
In de tijd vallen (Dirk Oegema)
Voor de verandering schijnt de zon. Buiten, in alle ruimte, in een blauwe lucht met donzige wolkjes. Voor even is het grote regenen gestopt. We kunnen het klimaat inmiddels veranderen, maar de timing van een en ander laat wat mij betreft nog te wensen over.
Vrij zijn (Dirk Oegema)
Vrij zijn. Wat wil je liever? Bijna een jaar geleden ben ik na een slopend proces gestopt met werken. De deur van mijn kooitje ging met een zwaai open.
Mijn bewustzijn is mijn fiets (Dirk Oegema)
Sorry dat ik zo binnenval. Met mijn hele hebben en houwen, ziel en zaligheid. Maar het is niet anders: Mijn bewustzijn is mijn fiets, verder heb ik niets. Ik schreef het in ergens in de vorige eeuw. En het is altijd blijven staan.
Leven als kunst (Dirk Oegema)
Zo maar, op het wad (Dirk Oegema)
De vraag van het leven (Dirk Oegema)
Ik ben onthand. Ik hou erg van de waarheid, maar de laatste jaren schiet het niet op. Met het zoeken dan, bedoel ik. Het lijkt zelfs dat het zoeken wat ik dan nog doe ook minder oplevert. Om me heen gaat het zoeken onverminderd door. Ik kom net uit een massale meditatie retreat.
Wakker worden (Dirk Oegema)
Vrijdagochtend. Vroeg in nacht wakker schrikken. Dingen vallen, verderop in huis. Opstaan, je vrouw roepen en samen naar buiten. In pyama buiten. Binnen is verdwenen. Is niet meer. Er is geen binnen meer.
Leven op de grens (Dirk Oegema)
Waar ben ik? Ik leef op de grens. Die dunne lijn tussen dood en ongeboren. Tussen alles wat geleefd heeft en alles wat nog gaat leven. Daar ben Ik dus. Jij ook. Daar is het leven.
Bijna dood (Dirk Oegema)
Dat is waar ik wakker word. Ik zie ineens wat ik nooit goed begrepen heb. Dat mijn hoofd en lijf soms buiten het bereik van mijn verstand zijn, vaak zelfs buiten het bereik van mijn bewustzijn. En dat het denken daarbij staat te kijken. De regie volledig kwijt is. En dat terwijl ik ervan uit […]
